مشاجره درخت بید بازردالو ...

مشاجره درخت بید بازردالو ومیانجیگری سرو آزاد:

 ----------------------------------------------------------

درخت بید بازردالو چنین گفت

بهار امسال بی کر وفر نباشد

زمستان چنان شدت آورده باخود-

که هرروزآسمان شهرما بی قهر نباشد

مثل گویند مردمان شهر کابل

که کابل بی زر باشد بی برف تر نباشد

 جواب بیدرا زردالو چنین گفت –

درختان باثمر چون تو بی بر نباشد

درخت زردالو باخود چنان میبالید -

چنانچه مثل او دیگر نباشد

درآمد بین شان سرو خرامان-

درختان و گلان از یگدیگر قهر نباشند

خواصی جنگ وآشوبی دوامدار -

خصال مردم خوب و نیک سیر نباشد

دعا گوئیم به درگاه خداوند باتضرع

که این ملک هیچگه بی در وپیکر نباشد

جنت زیر پای مادران است :

                   

            جنت زیر پای مادران ا ست :

          مادر تو گوهر درخشنده وفرشته خدائی

 

         موجود پاک ومربی وارسته بی ریب وریائی

 

            هستی وجود ما از هستی وجود تو ست

 

     زین رو بسوزد دائم شمع وجود تو در تک وتنهائی

 

      درد ها وبی قراری ها بی حضور توآرامش نمیگیرد .

 

           بردردها ونا آرامی های ما تنها تو دوائی ..

 

             در عالم مهر ومحبت چون تو دیگری نیست

 

  بی شک تو برتر از همه محبوب شایسته و پرمهر خدا ئی

 

              از خدا میخواهیم همه ما با دست تضرع  .

 

             تادر جنت فردوس خدا به آسانی در آئی

          

ابراز درد جامعه به زبان شعر وادب......

ابراز درد جامعه به زبان شعر وادب طنز وکنایه:     

طوریکه میدانید شعراء وادبای گذشته ما با وجود همه اختناق ها و فشارهایکه در طول تاریخ برزندگی آنها مسلط بوده بازهم هرگز مشکلات اجتماعی جامعه ودرد مردم خود را از یاد نبرده بلکه همیشه به زبان شعر وادب طنز وکنایه درد جامعه وملت خود را بیان میکردند واز وضعیت سخت اجتماعی وسیاسی که بر زندگی آنها وجامعه ومردم شان میگذشته شکوه ها داشتند بطور مثال انوری ابی وردی مشکلات خود وجامعه خود را چنین بر زبان می آورد:

 هربلای که از آسمان آید –گرچه بردیگران روا باشد

 برزمین نارسیده می پرسد  --  خانه انوری کجا باشد.

 ویاحافظ شیرازی                          

 ( طوریکه میدانید حافظ بعد از تسلط مغلان بر خراسان بزرگ که با آمدن آنها وحشت کاملی در منطقه مستولی گردیده ومغلان همه شهر های خراسان زمین را بخاک یکسان وفرزندان شان را قتل عام کرده بودند در چنین شرائیط حافظ پا به عرصه زندگی میگذارد وشعر می سراید) که اشعار او پر از کنایه ورنج نامه وتنفر از ریاکاری وحقه بازی بوده که در شعر ذیل میبینید حافظ از واعظان درباری و ریاکار ان حقه باز چقدر رنجیده وناراحت بوده که آن را چنین برزبان می آورد:

 واعظان کا ین جلوه  بر محراب ومنبر میزنند ...

چون بخلوت میروند آن کار دیگر میکنند..

. ویا مولوی جلال الدین محمد بلخی که از وضعیت وشرائیطی اجتماعی وسیاسی که در زمانش

 بر جامعه ومردم او حاکم بوده چنین یاد آوری کرده میگوید:

دی شیخ باچراغ همی گشت گرد شهر

وزدیو دد ملولم انسانم آرزوست

گفتند یافت می نشود جسته ایم ما-

گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست.

 ویا در تاریخ معاصر کشور ما استاد خلیل الله خلیلی از رنج ومصیبت که از جانب دشمنان کشورش بر بالای ملت وجامعه او حاکم گردیده بوده چقدر رنجها  برده که از آنها چنین یاد آوری میکند:

 گوئید به نوروز که امسال نیاید--- در کشور خونین کفنان ره نگشاید

  و در شعر دیگری از غربت وآوارگی ملت خود چنین شکوه ها دارد :

 چون به غربت خواهد از من پیک جانان نقد جان

 جا دهیدم درکنار تربت آوارگان 

 گور من  در پهلوی آوارگان بهتر که من

 بیکسم آواره ام بی میهنم بی خانمان

  همچو من اینجا به گورستان غربت خفته است

  بس جوان بی وطن بس پیر مرد نا توان –

 کشور من سخت بیمار است آزارش مده –

 زخم ها دارد نمک بر زخم آن کمتر فشان –

 از برای مدفن من سینه پاکش مدر –

 بهر من بر خاطر زارش منه بار گران –

 داغ ها دارد منه بر سینه اش داغ دیگر –

 درد ها دارد دیگر بر پیکرش خنجر مران –

  ویا مولوی حنیف بلخی در شعر زیر عنوان( آهنگر) تنفر خویش را از استبداد وستمیکه بر بالای ملت وجامعه او حاکم بوده چنین بر زبان می آورد:

 صبحگاهی مرد بازیب وفری – شد به درب دکه آهنگری

                          گفت ای حداد ای استاد فن –

بازوی تو بازوی آهن شکن                         

                        کار تو با کوره وبا آتش است –

                       ساعدت اندر پی تاب وکش است

              کسب تو در زندگی معراج توست –

                            آبرو واعتبار تاج تو ست 

                    این بود بس افتخار  بی مثال –

                   کاسبان را دوست دارد ذو الجلال –

                     بیل میسازی به مرد کشت وکار –

                      تیشه میسازی برای قطع خار –

                    من نگویم ای جوان ای گرد مرد –

                   آهنت را کوب گرم ویا که سرد –

                    هرچه از ابزار میسازی بساز –

                          اندرین ره هرچه میتازی بتاز –

                                لیک میدان عیب استبداد را –

                                      افتخار مردم آزاد را –

                             ترک کن دیگر عزیز ارجمند –

                                     صنعت زولانه وزنجیر وبند

ودر شرائیط فعلی  در کشور ما که هنوز جنگ بیداد میکند وفرزندان سر زمین ما در عملیات انتحاری وانفجارات ویا در عملیات بمباردمانهای کور  خارجی ها ویا توسط سربازان ا یشان بقتل میرسند جای دارد تا شاعران ونویسندگان کشور به این مصیبت های بزرگ بیشتر عطف توجه نموده و با وقف زمان بیشتری درد ملت وجامعه خود را زیاد تر   باز گو کنند .

شعر کونه های را که چندی پیش سروده بودم واز طرف بعضی از دوستان بواسطه عدم رعایت درست نظم وقافیه آنها مورد انتقاد نیز قرار گرفته بود  بیشتر از این جهت بودکه بلکه این نوشته ها وسروده ها بتوانداقلا شاعران ونویسندگان دلسوز کشورم را تلنگر  

( حرکت) بیشتری دهد تا در این عرصه از خود جولان بیشتری نشان دهند  شعر گونه های مذکور چنین آغاز میگردید:

        (کبوتر بال شکسته وعملیات انتحاری)

کبوتر دیده بودم پشت ایوان *** که مینالید دم صبح تا پگاهان

 به او گفتم چرا حیران وزاری***

     جوابم گفت با  وضع پریشان

 ندارم خانه وهم لقمه نانی *

که راحت باشم اندر بیا بان

 به اوگفتم مگر چشمی نداری*

که بینی حال فرزندان انسان

 هزاران کودکان نازنین را *** همه مثل تو باشند چشم گریان

 تو داری بال وپر هنگام پرواز**  ولی آنها ندارند قوت آن

 بهنگام عمل های انتحاری  همگی در همان دم میدهند جان

 دعای من همین باشد شب وروز

به درگاه خدای پاک وسبحان

 خدایا خالقا پروردگارا؟ ***    حفاظت کن بلطفت جان ایشان

 بحق آن شهیدان خفته در خون**

      تو آرامی بده بر ملک افغان

               ویا در سروده دیگری زیر عنوان:

              ( بود قلب مومن مامن قرآن پاک)

به بگرام جنایت کرد امریکا عسکری ---

به میهن کشتند فرزندان نام آوری

حقیقت آن است که قرآن کتاب خدا---

برای هر مسلمان  ا ست تاج سری

مناسب بود تانشان داد عکس العمل---

نه اینکه تخریب کرد ثروت دیگری

دعا گویم به در گاه خدا دائمی ---

که هرگز نگردد خون آلوده هیچ پیکری

بود قلب مومن مامن قرآن پاک ---

نشانه نباید رفت قلب هیچ نام آوری

خدایا بصیرت بده دائمی --- 

بمامردم مظلوم وبد اختری

 ویا در نوشته زیر عنوان

( آدم کش حرفوی)

بما گفتند مردم  صدها بل هزارها ---

قشون اجنبی زیر نظم وپوشش نیاید

  همه روزه بما می سازند ماتم ---

بحال ملت ما هیچگه خوش نیاید 

 بود بهتر که امنیت خود بگیریم ---

که دیگر در ملک ما هیچ آدمکش نیاید 

 همه باهم نمائیم صلح وآشتی -

تا این ملک میدان تاخت (اسامه وبش) نیاید

اگر اسوه کنیم نیکی ودوستی ---

به پیش خالق ما هیچگه نا خوش نیاید

 ویا در سروده زیر عنوان:

 ( هدف این نیست که ما اینیم وآنیم)

 بتوگویم عزیزم درد دل را--- که باید بحث قومی را بمانیم.

 یکی گوید که من آرییئن نژادم--- دیگر گوید که من ترکی نهادم-

سومی گویدکه هستم قوم سادات-چهارمی آیدکه من مغل نژادم-

به والله همه ما هستیم فرزند انسان-

چه پشتون چه تاجیک چه ترکمان-

 بنزد حق قومیت ارزش ندارد---

مهم آن است که انسان چی میکارد-

 هدف این نیست که ما اینیم وآنیم-

مهم آن است که ما از زندگی چی دانیم-

وجود قومیت بهر شناخت است-

نه اینکه در مسابقه کی از کی باخت است-

همه دریک وطن زندگی داریم---

همه ما معتقدبا کردگاریم-

 همه ما پیروی دین محمد(ص) ---

همه از خالق خود منت گذاریم-

چه خوش گفته بما اقبال دانا---

به راستی خوب توجیه کرده مارا-

 (نه افغان نه ترک نه تتاریم—

چمن زاریم واز یک شاخساریم )–

(تمیز رنگ وبو برما حرام است---

که ما پرورده یک نو بهاریم )-

 به روز حشر کس ازما نپرسد---

که ما از کدام قوم واز کدام تباریم –

مگر پرسند از ما حساب اعمال---

که تا بینند ما با خود چه داریم –

حساب هرکس در عمل اوست---

  نه اینکه فرزند فلان بزرگ تباریم

ویا در  سروده زیر عنوان :

(انسانم آرزو ست)

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر

 وزدیو دد ملو لم وانسانم آرزو ست

 گفتند یافت می نشود جسته ایم ما

گفت آنکه یافت می نشود آنم آرزوست(1)

  گفتم که صدق وصفا گم گشته از جمع ما

 گفت آنکه گم گشته ازشما همانم آرزوست

گفتیم در ملک ما برادر برادر کشد

گفت دنیایکه برادر نکشند آنم آرزوست  

 گفتیم که زار پریش است حال ما –

گفت احوال با نشاط سرو خرامانم آرزوست

  گفتیم در همه جا دشمن کمین کرده است

گفت همت باصلابت قوت ایمانم آرزوست

 گفتیم دمادم دشمن میدان طلب همی کند

 گفت شیر خدا ومرد میدانم آرزوست –

گفتیم دل ز غوغا وجنگ سیر گشته است –

 گفت دنیای با صفا ومحبت اخوانم آرزوست –

 گفتیم ممکن دست نرسد بر آنچه که تو میجوئی

گفت امید واتکاء بخالق یزدانم آرزوست

و یا در سروده دیگر ی زیر عنوان:

( دشمن اصلی تو میدا نی که کیست ؟)

 پیر مردی بود در دور افتاده کوی

بالباس ژولیده وانبوه موی

بود دائم مشغول اندر کشت وکار

لحظه ای در جای خود نگرفتی قرار

 از قضاء چند روزی اوبیمار شد

  لاجرم فارغ هم از کشت وکار شد

با تاسف در قریه هم داکتری موجود نبود

 جان پیر مرد هر روزه میگردید کبود

با الاخیر پیر مردبی نوا جان باحق سپرد

 بعد رنج طولانی آن بیچاره مرد

 گر به قریه شان داکتر و بیمار خانه بود

 پیر مرد را ممکن تداوی مینمود

لیک با تاسف داکتر دارو وراه

 هر سه آن موجود نبوده در آن ولا

 زندگی بیشتری ما باشد چنین

 جهل . بیماری ومرگ اند درکمین

جنگ تنها با دشمن ظاهری نیست

دشمن اصلی تو میدانی که کیست ؟

 جهل ونادانی دشمن اصلی توست

 جنگ باید کرد با دشمن اصلی نخست.

باعرض احترام سید محمد خیر خواه

دوستی با مار پر خط وخال......

دوستی با مار پر خط وخال :

مار گیری بوده با مار دوست --- حس دوستی داشته  با گوشت وپوست

  ظاهر پر خط  و خال مار دلفریب  ---  کرده بوداورا مجنون و سودائی قریب

  او نمیدانسته که زهر مار عاقبت قتال او است ---  ظاهر مار فریبنده خود دجال اوست

   روز دیگر خواسته بادست خویش  --- تا کند مار را در سوراخ پیش

  از قضاء مار حریص دستش را گزید  --- زهر خود را زرق کرد اندر ورید 

  بعد چندی مار گیر بی چاره مرد  ---  جان خود را در همانجا با حق سپرد

  دوستی با مردمان کینه ورز ورنگ رنگ --- هست دوستی با همان مار قشنگ

   اعتماد بادشمنان پر فریب پر جفنگ ---  میکند انسان را در زندگی باخود بجنگ

کی خواهد داد جواب ---

کی خواهد داد جواب نسل آینده معصوم کشور   را؟

  به تخار هر روزه دختران ما مسموم میگردند

 کی خواهد داد جواب نسل آینده معصوم کشور را ؟

پولیس – امنیت – اردو همه موجود اند در آن ولا

 ولی هنوز در نمی یابند چند تن جاسوس ضد دین وضد  بشر را ؟

 - زمان آن رسیده تا مردم خود مسئولیت گیرند

-- برای حفظ فرزندان خود چه دختر و چه پسر را

 بسازند در مکاتب انجمن های حامی وحافظ

که تا گیرند نقش خوب در حفظ مکتب و هم دفتر را

 - بدون نقش مردم دولت بتنهائی موفق نیست

- همین مردم خواهند بود تا حفظ کنند خود نوامیس کشور را

 – اگر با گفته های من باور نمیداری –

 برو خود ورق زن اوراق تاریخ  ودفتر را