زمستان کابل واعمال انتحاری:
بسم الله الرحمن الرحیم.
دوستان عزیز:
طوریکه اطلاع دارید بنده شاعر نبوده وادعای آنرا نیز ندارم مگر بعضا احساسات درونی ا م را بشکل نثر شبیه به نظم روی کاغذ ریختانده وخدمت عزیزان پیشکش نموده ا م تا بیشتر وسیله سکون و آرمش درونی خودم گردد از این جهت امید وارم شعرای فرزانه کشورم بر من خرده نگیرند که چرا بدون مقدمه وارد این عرصه عظیم شعر وشاعری گردیدم وچیز های را نظم گونه خدمت عزیزان بعضا ارائه وتقدیم میدارم؟ بعد از عرض این مقدمه مختصر و کوچک حالا به بعضی از این تراوشات قلمی ام اشاره میکنم:
( زمستان کابل واعمال انتحاری)
کبوتر دیده ام در پشت ایوان * که مینالید دم صبح تا پگاهان
به او گفتم چرا حیران وزاری* جوابم گفت باوضع پریشان
ندارم خانه وهم لقمه نانی که راحت باشم اندر زمستان
به اوگفتم مگر چشمی نداری* که بینی حال فرزندان انسان
هزاران کودکان نازنین را *همه مثل تو باشند چشمی گریان
تو داری بال وپر هنگام پرواز** ولی آنها ندارند قوت آن
بهنگام عمل های انتحاری همگی در همان دم میدهند جان
خدایا خالقا پروردگارا؟ * حفاظت کن بلطفت جان ایشان
بحق آن شهیدان خفته در خون+ تو آرامی بده بر ملک افغان
دیوجنگ وسودای وطن:
وطن خانه پردرد وسوزم
وطن اندیشه شبها وروزم
چه می شدگرنبودی خود زارو پریشان
همه اولاد توغمگین ونالان-
یکی درگوشه غربت نشسته
دیگر او لاد خویش از دست بداده
یکی در هوای سرد خانه ندارد-
بجز از زندگی چاره ندارد --
یکی بینی هنوز خانه بدوشه - که او در زندگی دائم خموشه
- یکی باشهر خویش رفته نتانه--- برای برنگشت دارد بهانه –
که دیو جنگ ا و ره آواره کرده-
همه هست وبودش را بیکاره کرده-
-- هزاران طفلکان نازنین را---
همه از درس علم بیگانه کرده
همه اطفال شان جامه ندارند---
یکی در پای خویش کهنه ندارند
یکی معلول گشته هر دو پایش—
کسی نبود کند خدمت برایش
- یکی از جور زمان دیوانه گشته---
که بینی دائمی تنها نشسته
- که دیو جنگ عزیزش را ربوده ---
دیگر زندگی براش چه سوده؟
-خلاصه هر یکی باشند گرفتار ---
همه از زندگی هستند دل آزار
مسلمانان همه باهم بگوئید----
امید صلح را از او بجوئید
دعا باید که از دل ها بر آید---
که تا جای خودش پیدا نماید-
امید واریم دعا های ما رد نگردد ---
وطنداران ما گرفتار همه این ذلت نگردد
همه شان دائمی شاد باشند
همه از غصه ها آزاد باشند.
چرا در کشور ما صلح وامنیت گم گشته؟
چرا دائم ماملت خار وپریشانیم ___ چرا همیشه همه ما بدینسانیم
هنوز هم در جهان مردم آواره وسرگردان ---
چرا قومی پریش وپاشانیم
اگر پرسد کسی درکشور شما چرا هنوز جنگ است؟
به والله قسم میخورم کسی از مانمیدانیم
چرا جان اطفال معصوم مارا میگیرندُ؟
مگر نه اینکه همه ما افغان ومسلمانیم؟
بنی آدم اعضای یک
پیکر اند
مگر نه اینکه همه ما فرزندان انسانیم؟
چرا در کشور ما امنیت وصلح گم گشته**
اگر چه گوهر پاکش را همه جویانیم؟
همیشه دست نیاز ما جانب او است**
همیش رحمت ولطفش را همه خوا هانیم.
زمستان کابل:
زمستان برف دارد گل ندارد --- - مگر برفش امیدی گل بیارد
غریبان شهر ما مسکن ندارند--- همه با لطف او امید وارند
اگر همت کنند سرمایه دارند--- زمستان بر غریبان نیز آسان گذارد
اگر از درد همنوعان بی غم تو باشی – نباید اسم تو انسان گذارند
که انسانیت در هیکل وجسمت نجویند--- حقیقت در ضمیرت واگذارند
زمستان میگذرد بادرد وسختی
زغالان با روسیاهی همچنان باقی بمانند
زمستان در نظام آفرینش:
زمستان وقت خواب گل های خداوند ---
سپیدی رنگ برف ها دل را می ربایند
درختان وگیاهان همه در خواب رفتند--- مثال اینکه جان با حق سپردند
رسد روزی دیگر فصل بهاران---- در آن بازی کند گل با گیاهان
فراموش می شود فصل زمستان --- شروع گردد حیات نو بهاران
همه اینها از آیات خدایند--- یکی پشت دیگر دارند می آیند
اگر بینی آیات خدا را با بصیرت --- یکا یک با تو میگویند اسرار خلقت
در این عالم هیچ چیزی بی نظم وعبث نباشد --
- نظام آفرینش هیچ پیش وپس نباشد
باعرض احترام سید محمد خیرخواه
