باید همه یگدیگر پزیر باشیم :

 

باید همه  یگدیگر پزیر باشیم :                                                                     

در کشور (کثیرالقوم) مثل افغانستان که اقوام مختلفی در آن زندگی میکنند و هر قوم  خود را صاحب این سر زمین دانسته ودر طول تاریخ  در کنار هم زندگی کرده ودر همه حالات باهم بودند باغم وشادی یگدیگرشریک  باشادی هم شاد وبا اندوه یگدیگر اندوه گین بودند واحتمال زیاد میرود با ایجاد یک انگیزه منفی سبب بروز اختلافات بزرگتری میان شان گردد از این جهت بخوبی میتوان درک کرد. که قانون اساسی این کشور حتی در مورد زبان چقدر رعایت این نکته را نموده و از همة زبانهای رائج در کشور بطور علنی حمایت کرده که در جایش باید به آن پرداخته شود.(1)

در اینجا به این نکته بسنده میکنیم. ملتیکه دارای علائق گوناگون،ایمانی و اعتقادی، فرهنگی،و خویشاوندی، تاریخی و سرنوشتی با یکدیگر  بوده وهست وخواهد بود فرق و اختلاف قومی و زبانی به آسانی نباید باعث جدائی و کشمکش بین آنها گردد. چه باید باور داشت که هیچ قوم وزبان آن بذات خود مقدس نبوده بلکه زبان هرقومی تنها وسیله ارتباط بین آنها بوده که شاید بعضی از زبان ها بواسطه شرائط و امکانات بهتر از رشد و بالندگی بیشتری و بعضی دیگر بواسطه عدم وجود چنین شرائط مناسبی از رشد و توانائی کمتر برخوردار گردیده باشند که این دلیل بر برتری ذاتی زبان شان نمیگردد چه همه ما از یک گوهر )انسانی( آفریده شدیم و بگفته مولانا اقبال که چه زیبا گفته است: (2)

نه افغان نه ترک ونه تتاریم – چمن زاریم واز یک شاخساریم

(تمیز رنگ و بو بر ما حرام است - که ما پرورده یک نوبهاریم)

که اگر همه اقوام موجود در افغانستان را شبیه گل بوته های جداگانه یک باغ و بوستان تصور کنیم که هر کدام شان میتواند بوی و رنگ خاص خود را داشته باشند ولی مجموع شان گلستانی را بنام افغانستان تشکیل میدهند تصور غلطی نخواهد بود وانتظار میرود تا کسانیکه خود را مسئول ومتعهد به ارزش های دینی وملی در این کشور میدانند وادعای رهبری مردم را دارند چه رهبران سیاسی احزاب وگروها وچه دولتمردان این کشور همه شان میبایست شهروندان  کشور خود را  با یک نگاه ودید مساویانه به بینند واز آنها غیر از این دیگر انتظاری نمیرودُ والسلام