قتل مسلمانان در ماه مبارک رمضان بزرگترین گناه وجنایت است :
حدیث قدسی ازپیامبر اسلام ص روایت شده که فرموده اند : خداوند (ج) میفرماید :هرعمل نیک فرزند آدم برای خودش بوده مگر روزه که او خاص برای من است وپاداش نیک
روزه دار را من میدهم وروزه سپری است دربرابر( معاصی وآتش دوزخ )وچون یکی از شما روزه دار باشد پس باید حرف زشت نگوید وغوغا بر پا نکند وباکسی جنگ ودر گیری ننماید حتی اگر کسی اورا دشنام دهد ویا با او بستیزه بر خیزد بر اولازم است تا بگوید من روزه دارم وقسم بذاتی که جان محمد( ص )در اختیار اوست خوشبوئی دهن روزه دار در ماه رمضان از مشک وعنبر خوشبوتر در نزد خداوند (ج) است .و برای روزه دار دو خوشی است یکی وقتیکه افطار میکند ودوم هنگامیکه پروردگارش را ملاقات میکند ( 1).اگر امروز اعمال کسانیکه در حال حاضر ودر ماه مبارک رمضان خون مسلمانان را بناحق میریزانند ودرروزها و شب های ماه مبارک رمضان کمر به مسلمان کشی بستند وبا اعمال انتحاری وانفجاری خود مردم مسلمان را بماتم مینشانند خون مسلمانان را میریزانند وبرزنان مردان اطفال وپیران هیچ نوع رحم وشفقتی ندارند آیا میشود نام مسلمان را برآنها گذاشت ؟وانهارا انسان ومسلمان خواند ؟ که جای سوال دارد ودر حدیث شریف فوق طوریکه میبینیم مسلمان از حرف زشت وجنگ وستیزه ودشنام ونا سزا گوئی در همه وقت بخصوص در ماه مبارک رمضان منع میگردد آیا ازکشتن مسلمانان وایجاد وحشت در بین مردم گناه وجرم بزرگتر دیگری هم وجود دارد ؟ واین اعمال شبیه اعمال کسانیکه مرتکب گناهان کبیره ماننده زنا که مسلمانان در همه اوقات وباهمه کس حرام خوانده شده است ولی زنا بامحارم ماننده مادر خواهر دختر که بنام فسق وفجور یاد شده وگناه آنها از جرم زنا بسیار بزرگتر میباشد همچنین قتل انسانها البته گناه بسیار بزرگی است ولی کشتن مسلمان بخصوص اطفال زنان پیران وآن هم در ماه مبارک رمضان از جرم قتل انسانها کرده بسیا بزرگتر است
( 11)( عن ابی هریره رضی الله عنه قال : قال رسول الله (ص )قال الله تعالی عزوجل :کل عمل ابن آدم له الا الصیام فانه لی وانا اجزی به والصیام جنه فا ذا کان یوم صوم احدکم فلایرفث ولا یصخب فان سابه احد او قاتله فلیقل : انی صائم والذی نفس محمد بیده لخلوف فم صائم اطیب عندالله من ریح المسک للصائم فرحتان یفرحهما اذا افطر فرح بفطره واذا لقی ربه فرح بصومه متفق علیه
طوریکه میدانید اسلام نه دین افراط ونه دین تفریط است بلکه دین یکتا پرستی عادلانه است که از جانب خداوند باالوسیله پیامبر بزرگوار اسلام و یاران وپیروان صدیقش برای امت مسلمه تعلیم داده شده وتا امروز بما رسیده که سیره نیک شامل (رفتار، گفتار، کردار و (تقریر) آن حضرت ص) برای هر مسلمان معتقدی الگو و اسوه حسنه بحساب میرود،( ولکم فی رسول الله اسوه حسنه ) که ما در اینجا از سیره مبارک رسول خدا (ص) در مورد اعتدال و میانه روی در امور دین ترجمه حدیثی رابنقل از حضرت انس بن مالک (رض) می آوریم که او چنین روایت میکند: روزی پیغمبر اسلام (ص) در مدینه منوره در مسجدالنبی (ص) داخل شدند ودیدند که تناب در بین دو ستون مسجد آویزان است فرمودند: که این ریسمان برای چیست؟ اصحاب گفتند: این تناب است که زینب در اثنای نماز خواندن زمانی که مانده میشود خود را به آن میگیرد. پیغمبر «ص» فرمودند: آن را باز کنید باید هر کدام از شما تا زمانی نماز بگذارد وعبادت کند که با نشاط و سرحال باشد و زمانی که خسته و مانده شود باید بخوابد و استراحت نماید. (1) آنهایکه در شب های رمضان در نماز تراویح اصراروعجله دارند که در دوسه شب تمام قرآن کریم را ختم کنند ویا ماننده ماشین برقی در نماز ترا ویح بدون تعدیل ارکان نمازدر چند دقیقه محدودی نماز ترا ویح رابخوانند و ختم کنند آیا اینها مطابق سنت رسول کریم است ؟ والسلام
( 1)( حدیث شریف متفق علیه ) است
به امید قبولی طاعات وعبادات همه مسلمانان در ایام ماه مبارک رمضان
طوریکه ازحکمت وفلسفه عبادات مفروضه در اسلام بطور کلی دانسته می شود در انجام هر یک از عبادات مفروضه اسلامی حکمت و فلسفه ظریف ارزشمند جداگانه نهفته است که با انجام آن عبادت انسان مؤمن میتواند طهارت، نظافت، صفا و صمیمیت، اخلاص و اخوت، صبر و شکیبایی، تحمل و بردباری و دیگر ارزشهای معنوی انسانی را بدست آورد و از این راه بتواند خود را از لجنزار مادیت وگرفتاری های دنیوی بطور مقطعی هم اگر شده برای مدت زمانی رهانیده و به پیرایش وتهذیب اخلاقی و روحی خویش بپردازد تا بدینوسیله بتواند احتیاجات معنوی انسانی ودرونی خویش را مرتفع ساخته، روح ومعنویات عالی انسانی را در خود تنزیه وتزکیه وپالایش دهد. بطور مثال، روزه ماه مبارک رمضان یکی ازجمله همین عبادات اسلامی بوده که شخص روزه دار میتواند از طریق امساک روزه به تغذیة معنوی وتزکیه نفس وتقویه اراده انسانی در خود پرداخته، آماده مجاهدت های بیشتری در عرصه های مختلف زندگی خویش گردد. یقیناً شخص مؤمن روزه دار باصیام روزه ماه مبارک رمضان میتواند در پهلوی کسب فیوضات فراوان دیگر حکمت وفلسفه روزه را نیز درک نموده، به ابعاد گوناگون آن پی ببرد واز صحت جسمانی که در پی امساک روزه ماه رمضان برای انسان روزه دار حاصل میگردد (صوموا تصحوا) گرفته تا به فلسفه اجتماعی واخلاقی روزه که شخص (صائم) و روزه دار با گرفتن روزه در طول مدت یکماه متوالی وپیهم میتواند حاصل نماید نیز پی ببرد طوریکه انسان روزه دار وصائیم از این طریق میتواند
از وضعیت اجتماعی و طرز زندگی انسانهای ضعیف و ناتوان که توانایی تأمین زندگی خویش و خانوادة خود را ندارند و اجباراً گرسنه زندگی کرده و گرسنه میخوابند وبسا اوقات نمیتوانند شکم خویش و فرزندان خود را سیر کرده و زندگی خویش را تأمین نمایند و اکثر اوقات شکم خودشان و اولادهای ایشان گرسنه است باخبر میگردد .که این خود بزرگترین درس زندگی اجتماعی برای انسان بخصوص برای ثروتمندان بی درد که درد گرسنگی و فقر را نمیتوانند درک نموده و بدانند که فقراء چه حالتی دارند؟ به حساب می آید. و از طریق امساک روزه و تجربه نمودن گرسنگی انسان میتواندچنین درس را یاد گرفته و درک نماید که گرسنگی و فقر چه لذتی دارد و فقر یعنی چه؟ و بدینصورت روزه داران واقعی میتوانند بدانند که فقراء و مساکین و مستمندان در چه حالتی زندگی میکنند و چطور درد گرسنگی را تحمل مینمایند و بطور فیزیکی وحسی میتوانند درک نمایند که گرسنگی چه طعم تلخی دارد؟ و از حال زار مستمندان و بینوایان خبردار گردند و به درد ایشان آشنائی پیدا کنند.
روزه در واقع عملاً مقدمة بر جهاد و مبارزه و یک نوع نبرد با نفس و خواهشات آن بحساب میرود و شخص روزه دار با تمرین آن به نفس خود میفهماند که در مقابل مشقات و گرسنگی ها باید مقاومت واستواری را بیاموزد و حوصله و تحمل، شکیبایی و امانت داری را فراگیرد. روزه همچنین به انسان ارادة قوی انسانی را آموخته و تعلیم میدهد . طوریکه او
در حالیکه توانایی دارد و میتواند بخورد وبیاشامد – بدون اینکه کدام اجبار و مانع ظاهری برای جلوگیری از غذا خوردن ونوشیدنش وجود داشته باشد و کسی و یا چیزی مانع از خوردن و یا آشامیدنش گردد – او هرگز نمیخورد و نمی آشامد. اگر در گوشة خلوت و یا به کدام دشت و بیابان دور افتاده هم بوده باشد و به غیر از خدای بزرگ احدی در آنجا و در آن حالت خلوت حضوری نداشته باشد، باز هم با همة توانایی هایش مبنی بر اینکه بخورد و بیاشامد و یا مجامعت کرده روزة خود را نقض نماید،او تنها بواسطة اطاعت و امتثال اوامر و دساتیر خداوند ج این کار را نمیکند و به امساک روزة خویش ادامه داده و آنرا نقض نمینماید. و امر و دستور خدای بزرگ خویش را اطاعت کرده و از آن سرباز نمیزند، که این خود برای انسان مؤمن درس عظیم دیگری است که با مشق و تمرین روزه میتواند آنرا بیاموزد و اگر احیاناً کدام روزی در سنگر جهاد و مبارزه با دشمن واقعی هم قرار گیرد استقامت و پایداری کرده، سنگر را برای دشمن رها نمیکند و با همه زحمات و سختی های جنگ، از خود ایثار و پایداری نشان می دهد.
حکمت و درس دیگری که از تمرین و مشق روزه برای انسان روزه دار حاصل میگردد خودسازی و حصول اعتماد به نفس انسانی و امانت داری برای روزه داران واقعی است، که برای آنها می آموزاند تا در هیچ حالتی از احوال و تحت هیچ شرایط به حقوق و اموال دیگران – ولو ناظر و محافظی هم در بالای اموال آنها حضور نداشته باشد – تعرض و تجاوز ننمایند. و به هیچ صورتی و در هیچ زمان و شرائطی این حق را به خود نداده تا به حقوق و اموال و نوامیس دیگران دست درازی و تعرض کنند. چه حقوق، اموال، حیثیت و آبروی دیگران را باید ماننده حیثیت و آبروی خود دانسته و از تعرض و تجاوز مصون و محفوظ بدانند. زیرا روزه داران واقعی اعتقاد دارند که روزه به معنی واقعی اش شامل امساک تمام اعضاء و جوارح ظاهری و باطنی انسان گردیده، دست، دهان، پای، چشم، گوش، زبان، قلب و همة وجود انسان مؤمن باید روزه دار باشد. دهان و زبان او به جز از کلمة حق و سخن خیر چیز دیگری نگوید، از دست و زبانش کسی آزار و اذیت نشود، پایش بسوی حرام و ناحق کشیده نگردد، چشم و گوش آن فقط حق ببیند و حق بشنود. قلبش به ذکر خدا مشغول بوده از شرک، نفاق، بغض، کینه، عداوت، ریاء و خودنمایی پاک ومبری باشد. والسلام