شعار های خسته کننده ونا ممکن :
شعارهای خسته کننده وناممکن ؟
در بین جامعه ما یک عادت نا پسندی از گذشته ها تا امروز موجود بوده که همیشه خود را بزرگ می پنداریم وبر هیچ افتخار میکنیم چنانچه اگر در صحبت های روزانه عامیانه مردم خود دقیق شوید می بینید که ذهنیت اکثر ما بر این است که همیشه همه چیز خوب را ما داشته وداریم به تعبیر مرحوم ( رحمان بابا ) – خورم سورسک خیال دحلواکوم تر کومه؟ نان جوین میخورم وخیال حلوای شیرین میکنیم تا به کی ؟ علم – دیانت – شجاعت – غیرت – وطن دوستی و...و... همه را ادعا میکنیم که ماداریم در حالیکه نود در صد مردم ما بی سوادند نه از امروز بلکه از زمانهای متمادی ومتوالی وآنهایکه سواد دارند چه سوادی دارند ؟ حتی برداشت تعدادی از علماء دینی ما از مساپیل دین بحدی نا موزون است که دین اسلام را بعضا به حرج مواجه میگرداند وسبب دوری مردم از دین میگردد ؟ شجاعت افغانی ؟ کدام شجاعت ؟ شجاعتیکه توان تامین امنیت خانه خود را نداریم ومحتاج دیگرانیم تا خانه مارا تامین امنیت کنند ؟ - غیرت ؟ کدام غیرت ؟ همان غیرتیکه روزانه زنان خود را لت وکوب کنیم وآنها را از حقوق حقه وشرعی وانسانی شان همیشه محروم سازیم ؟ - وطن دوستی ؟ آیا واقعا ما وطن دوستیم ؟ همان وطن دوستیکه خارجی ها میلیارد ها دالر برای ساختن وطن ما بما کمک کردند تا ما وطن خود وشهر های خود را بسازیم مگر وطن دوستی ما همین بوده که همه کمک های جهانی را غارت کنیم ؟ وسنگ روی سنگ در کشور خود نگذ اریم وهمه کمک های خارجی ها را در بست بخارج کشور انتقال دهیم بگفته آشنای قدیمی ما که گفته بود ( اگر دزدی هم میکنید در داخل کشور اقلا مصرف کنید پروا ندارد ؟ )وبخارج کشور انتقال ندهید ؟ هیچ فراموش نکردم شعار های را که بعضا سر داده می شد : وممکن که هیچ زمانی هم تحقق نیابد ولی سر میدادند ( اسلام صد در صد ویا هیچ ) حکومت عدل الاهی – عدالت عمری – غیرت افغانی – جهان وطنی – هرملک ملک ما است که ملک خدای ما است – حاکمیت لشکر خدا در سرزمین خدا - لوی افغانستان ویا افغانستان بزرگ و......و... حالا خدا کند که ما تواناپی آن را هم داشته باشیم که عدالت نسبی را در کشور خود تامین کنیم عدالت عمری سر جایش باشد وبتوانیم افغانستان را در محدوده جغرافیاپی موجود حفظ کنیم واز راکت پراکنی همسایگان جلوگیری کرده بتوانیم وقسمت از خاک موجود در محدوده جغرافیای کشور خود ما مورد منازعه ومناقشه قرار نگیرد والسلام
