خیرخواه

انسان در این دنیا مسافری است که همیشه تنها بوده ودر روزآخرت وحساب دهی نیز تنها خواهد بود :

انسان در این دنیا مسافری است که همیشه تنها بوده ودر روز آخرت وحساب دهی نیزتنها خواهد بود :

-----------------------------------------------------------------------------------------------

انسان از آغاز پیدایش خود با افکار و خیالات گوناگون همراه بوده و سؤالهای مختلف در فکر و ذهنش طوریکه در بحث قبلی تذکر دادیم همیشه جلوه گر شده که به اکثر آنها هنوز هم نتوانسته به کمک عقل و تجربه انسانی خود جواب قانع کنندة را ارائه کند بلکه او بیشتردرحیات دنیوی خود شبیه مسافری بوده است که در طول این سفر کوتاه و محدود خود بعضاً خود را هم گم کرده و حتی همین مسافرت خویش را نیز از یاد برده و فراموش کرده که در این حیات خود او مسافری بیش نیست ؟ که در مسیر یک مسافرت کوتاه و محدود و تاریک و پر ماجرا ی قرار دارد. که این سفر او در حقیقت از بدو پیدایش و انعقاد نطفه او (*) آغاز تا تکمیل و تکوین مراحل دیگر حیاتش (انعقاد نطفه در رحم مادر، تشکیل و تکوین جسم و جان، تولد و رشد دوران طفویت و جوانی، پیری و مرگ همه و همه این مراحل شامل این مسافرت کوتاهش گردیده و شامل است که با یک محاسبه سطحی میتوان دانست که مدت این سفر چقدر کوتاه و محدود است و آیا این سفر کوتاه و پردردسر قابلیت این همه ادعاها و ماجراجوئی های پرطمطراق را دارد؟ که انسان به آن تفاخر کند؟ وباعث کشتار همنوعان خود نیز گردد ؟ چه انسان مثلیکه در این سفر کوتاه خود تنها است او در تمام مراحل زندگی خود هم داپما تنها و غریب بوده که همیشه این تنهائی با او همراه بوده است، در بطن مادر، در زمان تولد، در بستر مرگ، در قبر و گورستان، بعد از مرگ در روز آخرت، و حساب، در محشر در روزیکه هر شخصی از برادر مادر پدر، دوست فرزند و همسر خود گریزان بوده و هر کسی گرفتار اعمال خودش بوده و به دیگری نمیرسد او بازهم تنها است (یوم یفرَّ المرء من اخیه و امه و ابیه و صاحبته و بنیه لکل امرءٍ منهم یومئذ شأنُ یغنیه)(*) (قرآن کریم ) ولی همین انسان ضعیف وناتوان بعضا بحدی مغرور ومتکبر میگردد که خودرا نیز گم کرده وادعاهای بزرگی وفرعونیت از خود بروز میدهد وخود بزرگ بینی وبرتر طلبی آن به اوج خود میرسد و با ادعاهای بزرگ و پرطمطراق که به تعبیر شیخ سعدی علیه الرحمه که چه زیبا حالت او را بیان کرده و گفته است:

از جان بیرون نیامده جانانت آرزوست زنار نابریده و ایمانت آروزست

بردرگهی که نوبت ارنی همی زنند موری نه ای و ملک سلیمانت آرزوست

فرعون وار لاف اناالحق همی زنی وانگه قرب موسی عمرانت آرزوست

انصاف راه خود ز سر صدق داده اند بر درد نارسیده و درمانت آرزوست

برخوان عنکبوت که بریان مگس بود شهپر جبرئیل مگس رانت آرزوست

هر روز از برای سک نفس بو سعید یک کاسه شوربا و دوتا نانت آرزوست

سعدی در این جهان که توئی ذرّه وار باش

گردل بنزد حضرت سلطانت آرزوست

و بتائید گفته سعدی علیه الرحمه مولانای بلخ رحمه الله علیه چه زیبا گفته است:

ای برادر مزرع نا کشته باش کاغذ اسپید نابنوشته باش

دفتر صوفی سواد و حرف نیست جز دل اسپند همچون برف نیست

آسمان شو ابر شو باران ببار ناودان بارش کند ناید بکار

جان شو واز راه جان جان را شناس یاربینش شو، نه فرزند قیاس

همین انسان پر ادعا و مغرور با همه ادعاها این چنین اجباراً روزی بنزد پروردگار خود میرود (*) مگر او چه بسا که در بین همین راه مسافرت کوتاه خود نیز بمقصود حقیقی نرسیده بلکه به دروغ بعضاً فریاد اناالحق سر داده و باعث رنج و مصیبت به خود و دیگران نیز میگردد ولی انسان وارسته و به تعبیر سعدی «رح» (ذرّه وار) و به تعبیر مولوی «رح» (مزرع ناکشته) آن انسان است که از خود بریده و بخدا رسیده و خود را در مقابل هستی و وجود خالق یکتا هیچ بحساب نیاورده که این موجود وارسته از نظر مولانا بلخ چنین شخصیتی است که در ذیل اورا چنین به معرفی میگیرد:

آدم اسطرلاب اسرارعلو است وصف آدم مظهر آیات اوست

هرچه دروی می نماید عکس اوست همچو عکس ماه کاندر آب جوست

چون مراد حکم یزدان غفور بود در قدمت تجلی و ظهور

بی ز ضدی ضد را نتوان نمود وان شهی بی مثل را ضد نبود

پس خلیفه ساخت صاحب سینه ای تا بود شاهینیش را آئینه

و در جای دیگر باز چنین میگوید:

روزها فکر من این است و هم شب سخنم

که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

بکجا می روم آخر ننمائی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا

یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم