از شعار تاعمل ( دوصد گفته چون نیمه کردار نیست )

ازشعار تاعمل (دوصد گفته چون نیمه کردارنیست )
در بین جامعه ما یک عادت نا پسندی از گذشته ها تا امروز موجود بوده که همیشه خود را بزرگ می پنداریم وبر هیچ افتخار میکنیم چنانچه اگر در صحبت های روزانه عامیانه مردم خود دقیق شوید می بینید که ذهنیت اکثر ما بر این است که همیشه همه چیز خوب را ما داشته وداریم به تعبیر مرحوم ( رحمان بابا ) – خورم سورسک خیال دحلواکوم تر کومه؟ نان جوین میخورم وخیال حلوای شیرین میکنیم تا به کی ؟ علم – دیانت – شجاعت – غیرت – وطن دوستی و...و... همه را ادعا میکنیم که ماداریم در حالیکه نود در صد مردم ما بی سوادند نه از امروز بلکه از زمانهای متمادی ومتوالی وآنهایکه سواد دارند چه سوادی دارند ؟ حتی برداشت تعدادی از علماء دینی ما از مساپیل دین بحدی نا موزون است که دین اسلام را بعضا به حرج مواجه میگرداند وسبب دوری مردم از دین میگردند ؟ شجاعت افغانی ؟ کدام شجاعت ؟ شجاعتیکه توان تامین امنیت خانه خود را نداریم ومحتاج بدیگرانیم تا خانه مارا تامین امنیت کنند ؟ - غیرت ؟ کدام غیرت ؟ همان غیرتیکه روزانه زنان خود را لت وکوب میکنیم ؟ وآنها را از حقوق حقه وشرعی وانسانی شان همیشه محروم میسازیم ؟ - وطن دوستی ؟ آیا واقعا ما وطن دوستیم ؟ همان وطن دوستیکه خارجی ها میلیارد ها دالر برای ساختن وطن ما بما کمک کردند تا ما وطن خود وشهر های خود را بسازیم مگر وطن دوستی ما همین بوده که همه کمک های جهانی را غارت کنیم ؟ وسنگ روی سنگ در کشور خود نگذ اریم وهمه کمک های خارجی ها را در بست بخارج کشور انتقال داده و بگفته آشنای قدیمی ما که گفته بود ( اگر دزدی هم میکنید در داخل کشورخود اقلا مصرف کنید پروا ندارد ؟ )وبخارج کشور انتقال ندهید ؟ هیچ زمانی فراموش نکردیم شعار های را که درگذشته ها بعضا سر داده می شد : وممکن که هیچ زمانی هم تحقق نیافت و نخواهد یافت ولی همیشه سر میدادند ازجمله - خدمت به قشر زحمت کش وپرولتاریا در کشور - جهان عاری از طبقات - استعمار گر واستعمار شونده - کور کالی او دودی ویا اینکه
( اسلام صد در صد ویا هیچ ) حکومت عدل الاهی – عدالت عمری – غیرت افغانی – جهان وطنی – هرملک ملک ما است که ملک خدای ما است – حاکمیت لشکر خدا در سرزمین خدا - لوی افغانستان ویا افغانستان بزرگ وغیره