باسرمشق قرار دادن امتیازات مسند وکالت در پارلمان افغانستان بعضیها از حالا خیال پلو وکالت آینده را میزنند :

باسرمشق قراردادن امتیازات مسند وکالت در پارلمان 
بعضیها از حالا خیال پلو وکالت آینده را میزنند ؟ 
پول – قدرت وشهرت عوامل بسیار فریب دهنده است که میتواند انسان را بزودی فریفته خود سازد وقتیکه مردم عادی میبینند وکلاء در پارلمان کشور از این همه امتیازات برخوردارند ماهانه چندین هزار دالر بعنوان حقوق ماهوار امتیاز مالی دارند ( چون اولین کار پارلمانی های ما بلند بردن امتیازات وکلاء در مجلسین بود ) چند تن سر بازمسلح بعنوان بادیگارد – حق استفاده از موتر های شیشه سیاه ومدل بالا – معصوم ومصون بودن از هر نوع برخورد قضایی بنام (مصیونیت پارلمانی )- پوز دادن های آن چنانی که بتعبیر خود شان ما از رپیس جمهور چه کمتر هستیم ؟ وبرخورد شان بامجریان قانون بخصوص پولیس ترافیک و بمراتب ضرب وشتم ایشان - احساس عدم مسولیت بخصوص بعد از راه یافتن شان در پارلمان وغیابت اکثر شان در جلسات کاری مجلس وصاحب شدن دنیای دیگر
و... و..همه اینها انسان را به فکر آن حکایتی می اندازد که 
گویند شخصی در راهی روان بود ناگهان درحال راه رفتن نعل اسپی یافت وبه این فکر وخیال شد که در آینده اگرپول دار شود اسپی نیز خواهد خرید وبهمین فکر وخیال غرق بود که فرزند کوچکش نزدش آمد وصدازد واز پدرش پرسید که این چی چیزیه که او یافته است ؟ پدرش در جواب گفت که این نعل اسپی است که در آینده اسپی را نیز خواهد خرید واین نعل را بپایش نعل خواهد کرد واورا میتازاند پسرش گفت : که من هم بعد از شما سوار این اسپ خواهم شد ؟ وازآن ستفاده خواهم کرد وآن راخواهم تاخت ؟ (چون در افغانستان همه چیز ارثی است از اربابی گرفته تا رهبری ورهبر شدن وکسب مقامات دولتی وغیره)
پدرش عصبانی شده یک سیلی محکمی به رخساره فرزندش نواخت (ماننده پوز دادن بعضی از وکلای ملت در مقابل موکلین وزیر دستان شان؟ ) وگفت : آن حیوان خسته ومانده است تو اورا مریض وخسته تر میکنی ؟ وچند نصیحت پدرانه دیگر- حالا قصه خیال پردازی آن مرد به (قصه خیال پلو کسانیکه ازحالا بفکر جمع آوری ثروت – قدرت وشهرت در نماینده شدن در پارلمان اند شباهت زیادی دارد که هنوز کاندید نشده همان اکت های وکالت را از قبل مشق وتمرین میکنند که روزی اگر به این منصب ومقام باالفرض رسیدند باز کم نیاورند ؟ ومثل وکلای موجود در خدمت ملت خود باشند ؟ 
فاعتبروا یا اولی الابصار

وظایف نیروهای امنیتی ودفاعی کشور وضرورت پشتیبانی مردم قدر دان ما از آنها :

وظایف نیروهای دفاعی وامنیتی کشور وضرورت پشتیبانی مردم قدر دان ما از آنها : 
--------------------------------------------------------------------------------- 
بدون شک نیروهای امنیتی ودفاعی کشور در دفاع از مردم وکشور خود فداکاری های زیادی را انجام داده ومیدهند وسینه های خود راهمیشه سپر مردم خود میسازند که در قبال این همه فداکاری وجان نثاری های شان وظیفه همه پشتیبانی از آنها است که باید از فداکاری فرد فرد آنها تقدیر وستایش نمایم وهمه ما پشتیبان واقعی آنها باشیم وماننده بعضی از رسانه ها که بعد از نشر خبر جنایات تروریستان وطالبان علاوه میکنند که این یک پیام بازرگانی بود ؟ وخود را بشکلی بیطرف قلم داد میکنند نبوده باشیم در حالیکه تروریست ها در مجموع دشمن مردم - وطن ورسانه ها - وخبر نگاران کشور ما همه هستند وعملا میبینیم که در جاهای که هیچ پایگاه نظامی وتجمع از از نیروهای دفاعی کشور وجود ندارد آنها خود را درآنجاها منفجر میکنند که نمونه آنها انفجار مساجد – تکایا ء ومحل تجمع مردمان ملکی ماننده در وازه های مکاتب – صف بانک ها - محل ثبت نام نفوس واخذ تذکره وکشتار خبرنگار ها وغیره است که جنایت امروز شان در کابل در منطقه شهر نو کابل ودشت برچی منطقه ۱۳ خود نمونه بارز دیگری از آن است ما در حالیکه به ارواح پاک شهداء حوادث دعا ودرود میفریستیم وبمجروحین این حوادث شفای کامل وعاجلی را از خداوند بزرگ ج تمنا داریم از فداکاری وجان نثاری نیرو های امنیتی ودفاعی کشور خود در دفاع از مردم ومها ر عملیات های تروریستی وانتحاری وانفجاری نیز تقدیر وستایش همه جانبه مینمایم وبه حق همه شان دعای خیر خویش را نثار گردانیده واز خداوند بزرگ ج با دست دعا میخواهیم تا همه شان را در پناه عصمت و لطف خود حفظ نماید وتوفیقات بیشتری را نصیب همه شان گرداند آمین یارب العالمین

طفیلی :

( طفیلی )
بفکرم تو انسان قوی ونیرومندی
نباید که چشم امید بدیگران بندی
مگر تو از دیگران چه کم داری
که دائیم به انتظار گوشت قربانی گوسفندی؟
================================

میگویند ماهیگیری روزانه جند عدد ماهی صید میکرد واز آنها به
رفیقش نیز کمک مینمود روزی رفیقش به ماهیگیر گفت :
بجای این چند عدد ماهی که بمن کمک میکنی نمی شود تور
ویا چنگگ ماهیگیری را بمن پیدا کنی ؟ تا دیگر بار دوش تو
نباشم وخودم بتوانم روزی خود را بدست خودم پیدا کنم ؟ ودرسیره
پیامبراسلام (ص) نیز آمده که شخص فقیری بود که میگفت هیج چیزی
ندارد پیامبر اسلام به او گفتند در خانه خود برو وببین کدام تکه فرش
ویا ظرفی چیزی نداری؟ آن شخص فکر کرد وگفت:
فلان تکه فرش ویا انگشتری را در خانه خود دارم پیامبر
اسلام ص به او گفتند : که او رابیاور بعد از اینکه آن شخص
تکه ویا انگشتری را آورد توسط خودش آن را فروختند
ودرعوضش ریسمان و تیشه به او خریدند وگفتند :
.بااین ریسمان وتیشه خاروهیزم جمع کن وببازار بفروش
واز این طریق امرار معیشت کن. واو این کار را آغاز کرد
و بعد از مدتی وضعیتش تغییر نمود واوتوانست زنذگی خود
را خودش اداره کند که این همان چیز ی است که ما امروزآن را
گم کرده ایم وبه آن بهاء نمیدهیم بلکه همه چیز خود را از
دیگران میخواهیم در حالیکه ممکن است در شرا ئیط موجود
کمک های دیگران بما مفید وضروری باشد ولی در دراز
مدت ا ثرات منفی خود را نیز خواهد داشت واز جمله نتائیج
اولی آن این خواهد بود که مارا طفیلی ببار می آورد که هیجگاهی
نتوانیم بپای خود به ایستیم وبخود متکی باشیم ؟ والسلام

 

                                                ) طفیلی (      

                                بفکرم تو  انسان قوی ونیرومندی

                                نباید که چشم امید  بدیگران بندی            

                              مگر  تو از دیگران چه کم داری

                         که دائیم  به انتظار گوشت قربانی گوسفندی؟

                         =========================

             

                                                                  میگویند ماهیگیری روزانه جند عدد ماهی صید میکرد واز آنها به

                                                          رفیقش نیز کمک مینمود روزی  رفیقش به ماهیگیر گفت :

                                                         بجای این چند عدد ماهی که بمن کمک میکنی نمی شود تور

                                                        ویا چنگگ  ماهیگیری را بمن پیدا کنی ؟ تا دیگر بار دوش تو

                                                        نباشم وخودم بتوانم روزی خود را بدست خودم پیدا کنم ؟  ودرسیره

                                                        پیامبراسلام (ص) نیز آمده که شخص فقیری بود که میگفت هیج چیزی

                                                    ندارد پیامبر اسلام به او گفتند در خانه خود برو وببین کدام تکه فرش

                                                               ویا ظرفی چیزی نداری؟ آن شخص فکر کرد وگفت:

                                                        فلان تکه فرش ویا انگشتری را در خانه خود دارم پیامبر

                                                     اسلام ص به او گفتند : که او رابیاور بعد از اینکه آن شخص

                                                            تکه ویا انگشتری را آورد توسط خودش آن  را فروختند

                                                                      ودرعوضش  ریسمان و تیشه به او خریدند وگفتند :

                                                           .بااین ریسمان وتیشه خاروهیزم  جمع کن وببازار بفروش

                                                             واز این طریق امرار معیشت کن.   واو این کار را آغاز کرد

                                                              و بعد از مدتی وضعیتش تغییر نمود واوتوانست زنذگی خود

                                                   را خودش اداره کند که  این همان چیز ی است که ما امروزآن را گم

                                                                    کرده  ایم وبه آن   بهاء نمیدهیم بلکه همه چیز خود را از

                                                                دیگران میخواهیم  در حالیکه ممکن است در شرا ئیط موجود

                                                                  کمک های دیگران بما مفید وضروری باشد ولی در دراز

                                                              مدت ا ثرات  منفی خود را نیز خواهد داشت واز جمله نتائیج

                                                                  اولی آن این خواهد بود که مارا طفیلی ببار می آورد که هیجگاهی

                                                                    نتوانیم بپای خود به ایستیم  وبخود متکی باشیم ؟ والسلام

به بهانه عدم نصب تابلو دانشگاه (پوهنتون ) هرات تاهنوز به هردو زبان رسمی کشور :

به بهانه عدم نصب تابلوی ( پوهنتون ) ( دانشگاه ) هرات تاهنوز به  به هردو زبان رسمی کشور :

-----------------------------------------------------------------------

دانشگاه ویاپوهنتون محل تبادل افکار وبحث ها وگفتگوهای اکادمیک وعلمی - وا رایه نظریات مختلف در یک جامعه  بوده که هر موضوع ومسله میتواند از طریق گفتگوهای علمی ومدنی  راه حل خود را پیدا کند مگر جای تاسف است که هرات عزیزکه مهد فرهنگ وتمدن در منطقه وکشورما تلقی میگردد تا هنوز مسولین این ولایت  وپوهنتون هرات و بخصوص وزارت محترم تحصیلات عالی در مرکز  نتوانستند مسله به این ساده گی راحل نمایند وهنوز این موءسسه علمی از این ناحیه رنج میبرد در حالیکه زبان  

در اصل خود وسیله افهام وتفهیم افراد دردرون جامعه بایگدیگر بیشتر چیزی نبوده وکدام تقدس ذاتی دیگری ندارد که بتواند سبب اختلاف های عمیق وتنش زا در بین جامعه گردد واز همین جهت است که  میبینیم قانون اساسی کشور ما رعایت این حالت را بخوبی کرده که در مقدمه قانون اساسی مذکور اشارات بسیار مهمی را در رابطه بگذشته تاریخ نموده و حتی از قراین چنین برمی آید
که هدف قانون گذاران در لویه جرگه قانون اساسی افغانستان بخصوص از وضع ماده شانزدهم قانون اساسی در ارتباط به زبانهای رسمی و رائج در کشور بیشتر از همه نشان دادن سعه صدر وسینه فراخ و برخورد باز و تحمل پذیری کامل در مقابل همه اقوام وگویندگان ساکن و زبانهای رائج در کشور بوده چنانچه همان ارزش و بهاء را که برای زبانهای عمده و رسمی کشور چون زبان پشتو و دری قائل گردیدند آن ارزش و بهاء را برای سائر زبانهای رائج در کشور نیز قائل شده اند طوریکه صراحتاً متن قانون مذکور آن را چنین بیان نموده و میگوید: در مناطقیکه اکثریت مردم بیکی از زبانهای ازبکی، ترکمنی، پشه ای، نورستانی، بلوچی و یا پامیری تکلم می نمایند آن زبان علاوه بر پشتو و دری بحیث زبان سوم رسمی می باشد و نحوه تطبیق آن توسط قانون تنظیم میگردد. 
که این نحوه برخورد باز و وسعت نظر در اصل قابل تمجید و ستایش بوده ولی اگر این دید باز و تحمل پذیری بواسطه استنباط از جز اخیر بند ماده شانزدهم که اشاره به حفظ مصطلحات علمی و اداری ملی موجود میکند  بشکل محدودی تفسیر گردد که اصطلاح کلمه دانشگاه در مقابل کلمه پوهنتون، زایشگاه در مقابل زیژنتون، دواخانه در مقابل درملتون، شفاخانه بمقابل روغتون را روش غیر ملی تلقی کند یقیناً آن همه تحمل پذیری و دید باز را میتواند زیر سئوال ببرد.
زیرا وقتیکه ما می پذیریم تکلم و حتی تعلیم و تربیه به زبان مادری حق طبعی هر انسان است پس نمیتوانیم مردمان دری زبانی را که از این حق خود میخواهند استفاده کنند و کلمه دانش و دانشگاه را در مکالمات روزانه خود بکار برند ایشان را از این حق طبعی شان مانع گردیده و استفاده از این حق را نادرست و غیر ملی تلقی کرد. چنانچه اگر بمقدمه قانون اساسی کشور که زمینه ساز این وسعت نظر و دیدگاه باز بوده است مراجعه نماییم خواهیم دید که اشارات را در مورد حق تلفی ها و بی عدالتی های گذشته در افغانستان داشته و آنها را چنین به زبان می آورد: 
«ما مردم افغانستان با ایمان راسخ به ذات پاک خداوند (ج ) و توکل به مشیت حق تعالی واعتقاد به دین مقدس اسلام ، با درک بی عدالتی ها و نابسامانی هاى گذشته و مصایب بی شمارى که بر کشورما وارد آمده است ، باتقدیر از فداکارى ها، مبارزات تاریخی ، جهاد و مقاومت بر حق تمام مردم افغانستان و ارج گذارى به مقام والاى شهداى راه آزادى کشور، با درک این که افغانستان واحد و یکپارچه به همه اقوام و مردم این سرزمین تعلق دارد، با رعایت منشور ملل متحد و با احترام به اعلامیه جهانی حقوق بشر، به منظور تحکیم وحدت ملی و حراست از استقلال، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کشور، به منظور تاسیس نظام متکی بر اراده مردم و دمکراسی ، به منظور ایجاد جامعه مدنی عارى از ظلم ، استبداد، تبعیض و خشونت و مبتنی بر قانونمندى ، عدالت اجتماعی ، حفظ کرامت و حقوق انسانی و تامین آزادى ها و حقوق اساسی مردم ، به منظور تقویت بنیادهاى سیاسی ، اجتماعی ، اقتصادى و دفاعی کشور، به منظور تامین زندگی مرفه و محیط زیست سالم براى همه ساکنان این سرزمین ، و سرانجام ، به منظور تثبیت جایگاه شایسته افغانستان در خانواده بین المللی ، این قانون اساسی را مطابق با واقعیت هاى تاریخی ، فرهنگی و اجتماعی کشورو مقتضیات عصر، از طریق نمایندگان منتخب خود در لویه جرگه مورخه چهاردهم جدى سال یک هزار و سیصد و هشتاد و دو هجرى شمسی در شهر کابل تصویب کردیم)( * ) 
که اگر به متن مقدمه مذکور قدری دقت شود بصراحت دیده می شود که این قانون به یک سلسله حقوق اساسی شهروندی و آزادی های مدنی صراحت داشته که ماده شانزدهم در ارتباط به زبانهای رسمی و رائج در کشور را نیز باید در محتوی همین مقدمه مطالعه کرده و مصداق آن قرار داد. چنانچه اهالی و شهروندان کشور که به یکی از زبانهای محلی رائج در کشور چون پامیری، بلوچی و پشه ای و غیره در مناطق خویش صحبت میکنند اگر بجای درملتون و یا زیژنتون و یا روغتون که کلمات و اسامی از زبان پشتو که یکی از زبانهای رسمی ومعتبر کشور ما است از کلمات زبان محلی خود استفاده کنند نمیتوان آنها را مورد ملامت و سرزنش قرار داد چه این حق را قانون اساسی به آنها داده است. چه رسد به زبان دری فارسی که یکی از زبانهای عمده ادبی، تاریخی و رسمی کشور است و بند اخیر ماده شانزدهم که اشاره به مصطلحات علمی و اداری ملی دارد. که متأسفانه تا هنوز مصطلحات ملی در کدام قانون بطور واضح تعریف نگردیده که کدام واژه ها، تعبیرها و کلمات از جمله مصطلحات ملی است و از خود ماده شانزدهم هم نمیتوان زبان ملی واحدی را تفسیر و اثبات گردانید بلکه این ماده اشاره به همه زبانهای رائج در کشور نموده و همة آنها را بعنوان زبان رسمی نامیده است. 
و اگر بند اخیر ماده شانزدهم قانون اساسی را چنین تفسیر نمود که بکار بردن کلمات دری فارسی چون دانشگاه در کنار پوهنتون، دانشکده در کنار پوهنحی، مکتب در کنار شوونحی، حاکم در کنار ولسوال، بلدیه در کنار شاروالی شهردار در کنار شاروال ممانعت قانونی دارد چنین تفسیری با اصل روحیه قانون که هدف آن وسعت نظر و دید باز و تحمل پذیری نسبت به همه اقوام و همه زبانهای رائج در کشور بوده مخالفت صریح پیدا میکند. لذا بهترین راه حل این خواهد بود که بکار بردن همه کلمات و واژه های زبان های رائج و رسمی در کشور از نظر قانون ممانعت قانونی نداشته و مارک غیر ملی به هیچ کدام آنها زده نشود. لذا امید واریم تا لوحه پوهنتون
( دانشگاه ) هرات که به هردو زبان دری وپشتو نوشته وتهیه شده است در سر در وازه پوهنتون (دانشگاه ) هرات هرچه زودتر نصب گردد واز این بیشتر بهانه جویی صورت نگیرد والسلام